Աննա, պուց և խեռ

 

Բարև ձեզ:Անունս Ռուբեն ա:Ես 21 տարեկան եմ:Պատմեմ մի պատմություն, որը եղել ա դպրոցն ավարտելու ժամանակ:Էն վախտ ես 18 տարեկան էի, մեր դասարնում սովորում էր մի աղջիկ՝ Անի անունով, էս հո պուց չէրր, մի հատ աստվածային կերպար, ամեն ինչը տեղը՝ բոյը, ծծերը, ոռը, տեսքը:Մի խոսքով, քունելու ենթակա օբյեկտ:Անին հետս շատ լավ էր, դասերի վախտ էլ աչքով-ունքով ահագին բաներ էր հասկացնում:Օրերից մի օր ասեց, որ նվեր ունի իմ համար, բայց տալու ա վերջին զանգի օրը:Ինքը էդ ասեց ահագին կրքոտ տոնայնությամբ, ու ես հասկացա, թե ինչ նվեր կարա տա ինձ էս պուցը:Եկավ վերջին զանգի օրը:Բոլորը խառը, էսկոմ-էնկոմ:Ես մեքենայով գնացել էի Անիի հետևից՝ իրանց տուն:Զանգեցի, որ դուրս գա:Եկավ, նստեց մեքենան:Էդ օրը ինքը գերազանցեց իմ բոլոր սպասելիքները, հագի սառոչկեն նեղ գրկել էր փարթամ ծծերը, ու պարզ երևում էր, որ պտուկները տնգված են, հագել էր նեղ շրջազգեստ, որ կայֆոտ ցույց էր տալիս ոռի սիրունությունը:Ես Անիին ասեցի, թե ինչ նվեր էր տալու ինձ ու ձեռքս դրեցի Անիի ոտի վրա ու սկսեցի կամաց շոյել:Զգում էի՝ ոնց ա իրան դզզում էդ, ու սկսեցի ձեռս տանել դեպի պցի կողմ:
-Նվերսս, Անն,- կամաց շշնջացի ականջին:
Անին առանց պատասխանելու սկսեց քանդել գոտիս ու տաքությունից եռացող խեռս սկսեց ծծել հենց ավտոյի մեջ:Լավա գոնե մի քիչ հեռացել էինք իրանց տնից ու ես դիտմամբ քշել էի մի կողմ, որտեղ համարյա մարդ-մուրդ չի լինում:Էս քածը ղզղնած էր, ինքն էլ էր երկար սպասել էս պահին:Անկուշտի պես ծծում էր կլիրս, սկզբից մենակ գլխիկը, հետո միանգամից ամբողջ երկարությամբ առավ բերանի մեջ:Լեզվով ձվերիս հետ էր խաղում ու տնքում էր, հետն էլ ինձ էր տնքցնում, կլիրս դեռ ոչ մեկ տենց կայֆոտ չէր ծծել:Ես Անիին հանեցի խեռիս վրայից, որ չթափեմ մաշնի մեջ ու մեքենան սկսեցի քշել դեպի մեր դաչա/բանալիները նախօրոք վերցրել էի մոտս/:Մտանք ներս, Անիին գցեցի բազմոցի վրա, ու սկսեցի հանել շորերը:Ես տենց էլ պատկերացնում էի իրան:Գազան տիպ էր:Ձեռով պցի հետ էի խաղում, ինքը հաճույքից բարձր տնքում էր, ու վերջապես երբ երկուսս էլ ամբողջովին հանվեցինք, ես սկսեցի անցնել կարևոր գործիս.սկսոցի կամաց կլիրս մտցնել Անիի պցի մեջ:Պուցը ջրի մեջ կորած էր:Անին վայրենի ձեներ էր հանում, ես արագացնում էի տեմպը, ու ամեն անգամ խեռս մինչև վերջ խրում էի Անիի ծակըը:Մի քիչ քունելուց հետո խեռս հանեցի իրա մեջից, ու տվեցի , որ ծծի:Էս անգամ ավելի գազանավարի առավ բերանը ու սկսեց ծծել:Ես կանգնեցի ու սկսեցի տեմպով քունել Անիի բերանը, ձվերս ամեն անգամ գալիս կպնում էին էս քածիս դնչին ու մենք երկուսս էլ դրանից կայֆ էինք ստանում:Ֆռցրի Անիին փորրի վրա ու ուզում էի ոռից քունել:
-Ռուբ, ոռիցս, ոռիցս քունիի, էլ չեմ դիմանում կյաաանք՜՜՜
Ու ես սկսեցի կլիրս կամաց հարմարացնել Անիի ոռի մեջ/կլիրս բավականին հաստ ա, ու դժվար էր առաջ գնում/:Վերջապես ծակը լենացնելով՝ սկսեցի տեմպո հավաքել ու մշակել Անիի ծակը:Անին էքստազի մեջ էր, ոնց երևում էր առաջին անգամ էր ոռից քունվում/հետո ինքը դա խոստովանեց/ ու էդ իրան դզզել էր մի այլ կարգի:Տակս պառկած՝ Անին գոռում էր կայֆից, ես էլ ավելի ոգևորված ավելի արագ էի քունում:Էդ պահին չդիմացա ու թափեցի Անիի ոռի մեջ:Երկուսս ընգանք իրար վրա, բայց էլի էինք ուզում:Խեռս էլ պատրաստակամ էր Անիի ծակին նորից հանդիպելու:Գրկեցի Անիին , պառկացրի սեղանին ու սկսեցի պցից քունել:Ոտերից բռնած՝ քունում էի, պուցը լիճ էր դառել, ամեն անգամ, երբ խեռս հագնում էր իրա պցին, մի հատ կայֆ տվող ճտտոց էր լսվում, քածս արդեն էլ չդիմացավ ու թափեց վերջապես, հետո կլիրս առավ բերանի մեջ, ես հանեցի բերանից ու կատաղի կերպով ժաժ էի տալիս, մինչև որ սպերմաս դուրս ժայթքեց միանգամից Անիի երեսին,հետո Անին սկսեց լեզվով խաղալ կլրիս հետ , քամեցց մինչև սպերմայի վերջին կաթիլը:
Էդ օրը էրկուսս էլ անասելի հաճույք ստացանք, որը նաև շարունակվեց հետագայում: